Mijn verhaal
In maart 2018 trouwde ik met Erwin. Al voor onze bruiloft wisten we dat we kinderen wilden en dat we niet al te lang zouden wachten. En inderdaad, een half jaar na ons trouwen besloten we het te gaan proberen. Op dat moment was ik 27 en wilde niets liever dan (ruim) voor mijn 30e moeder worden. De realiteit bleek echter anders…
In het eerste jaar maakte ik me nog niet zoveel zorgen. Toen het langer begon te duren, begon het echter aan me te knagen: ‘Zou alles wel goed zijn?’ Toch bleef ik denken: ‘Op Gods timing zal het wel komen.’ Na twee jaar besloten we om toch maar naar de huisarts te gaan. Wat volgde was een periode van (gênante en soms pijnlijke) onderzoeken. Veel kwam er niet uit, behalve dat mijn schildklier te langzaam werkte.
Van tevoren had ik nog een bepaalde verwachting. Namelijk dat ze ‘iets’ zouden vinden waarvoor een oplossing was en klaar. Iets te naïef, achteraf gezien.
Maar wat nu? We wisten niet wat er aan de hand was, en dus ook dat er geen kant en klare oplossing was. Zo begon het grote twijfelen en de vele ‘waarom’ vragen. Als er in feite niets in de weg zou moeten staan, waarom lukt het dan niet? Waarom anderen wel en ik niet? Wat is er mis met mij? Wat is er mis met mijn lichaam? In mijn ogen faalde ik compleet als vrouw, want het voornaamste wat een vrouw zou moeten kunnen is zwanger worden. Toch?
Vanaf toen ging het bergafwaarts. Door de pijn die ik voelde in mijn hart, begon ik mezelf te isoleren en werd mijn hart steeds harder. Ik raakte verwijderd van God. Door de teleurstelling die ik al jarenlang maandelijks ervoer, werd ik boos. Heel boos.
Bovendien geloofde ik in (religieuze) leugens, dat er een reden was dat God ons geen kind gaf. Dat het misschien wel Zijn wil was, dat ik geen moeder zou worden. Dat Hij een ‘ander plan’ had. Ergens wilde ik dat niet accepteren, maar toch maakte het me heel passief. Het resultaat: van buiten was ik nog steeds een toegewijde christen. Ik wist wat ik moest zeggen, ik wist hoe ik me moest gedragen. Maar mijn hart was verbitterd en afgezonderd van God.
Toen mijn man en ik besloten naar een andere kerk te gaan, een Geest vervulde kerk waar geloof werd gepredikt, begon er langzaam aan iets te veranderen. Ik besefte dat ik in leugens had geloofd, waardoor er ruimte kwam om de waarheid van het Woord te ontvangen. Ik mocht ontdekken dat het wél Gods wil is dat we vruchtbaar zijn en vermenigvuldigen. Daarmee werd het proces ingezet, dat leidde tot mijn doorbraak
Tijdens een moment van gebed kwam er een diepe bekering in mijn hart en ik schreeuwde het uit naar God: ‘Vergeef me Heer, dat ik zo boos ben geweest, dat ik de verkeerde dingen heb geloofd. Het ligt niet aan U!” Tranen huilde ik. Vanaf dat moment verzachtte mijn hart en kon ik weer Zijn stem verstaan.
God vertelde me te stoppen met mijn baan, die me erg veel stress opleverde. Hoewel ik een vast contract had, besloot ik deze stap in geloof te zetten. Ik spendeerde meer tijd met God en leerde dat ik zelf ook verantwoordelijkheid had. Bijvoorbeeld om dat wat ik nu geloofde over mijn situatie uit te spreken. Iedere dag sprak ik Gods beloften uit over onze situatie en mijn lichaam.
Vervolgens liet God mij zien dat ik nog zat met gebondenheid, door zonden uit het verleden. Ik ben de dag erna gelijk naar een bevrijdingsdienst gegaan. Daar leerde ik dat (demonische) gebondenheid kan leiden tot onvruchtbaarheid. Ik ben daar volledig vrij gezet. Later werd er in mijn eigen gemeente nog voor me gebeden, waarbij ik van top tot teen gevuld werd met vuur. Nog geen maand later had ik (na 4 jaar onvruchtbaarheid) een positieve test in mijn handen! Na bekering, gehoorzaamheid aan God en geloof in actie kwam dan eindelijk de doorbraak. Halleluja!
20 juni 2023 werd onze dochter Chloë geboren. Ik sta nog steeds versteld van wat God heeft gedaan. Het is dan ook mijn hartsverlangen dat dit ook jóuw verhaal mag worden. Iedere situatie is anders, maar God blijft dezelfde. Zoals God mij sleutels gaf voor mijn doorbraak, zo wil ik samen met jou op zoek gaan naar sleutels die jouw doorbraak gaan faciliteren.