Niets heeft mijn geloof zo doen wankelen

We praten er niet graag over, maar het is er wel: onvruchtbaarheid. Voor een op de vijf stellen is zwanger worden niet vanzelfsprekend. Dus ja, ook onder christenen, ook in jóuw kerk komt het voor. Vaak onzichtbaar, maar dat maakt het niet minder waar. “En het is rauw, het is pijnlijk en eenzaam. Het is niet iets waar je een ‘christelijk sausje’ overheen kunt gieten en het komt wel weer goed. Ongevraagd advies is al net zo erg. Hoe komt het dat we het zo moeilijk vinden om hiermee om te gaan, terwijl het wel een veelvoorkomend probleem is?“

Al bijna 4 jaar probeerden mijn man en ik zwanger te worden, toen we in de kinderwens dienst zaten bij Tom de Wal eind september 2022. “Wat bijzonder dat iemand hier aandacht aan wil besteden”, dacht ik. Want de weg was zwaar geweest en eenzaam. Het volgende dat ik dacht: “Wauw, er zijn twee diensten en het zit gewoon vol!” Twee keer 180 mensen. Wat een (ongeziene) nood. En wij zaten er ook middenin. Niet wetende dat ik nog geen twee weken later mijn eerste positieve zwangerschapstest in handen zou hebben. Prijs God!


De waarom vraaG

Het zou zo makkelijk zijn; ik ben nu zwanger, probleem opgelost! Wij hebben onze doorbraak ontvangen en kijken niet meer achterom. Ware het niet dat God al vóórdat ik zwanger werd liet zien dat ik hier iets mee moest. Waarom ik, Heer? Ik ben hier de minst geschikte persoon voor. Kon ik maar zeggen dat ik er zo goed mee ben omgegaan. Maar dan zou ik liegen. Ik heb vriendinnen die door hetzelfde heen gaan, soms zelfs al veel langer wachten. Deze heldinnen staan nog steeds te stralen op iedere babyshower en zijn oprecht blij voor anderen. Daar heb ik diep, diep respect voor. 

Ikzelf? Tsja, ik bleef zo’n drie jaar hangen in de waarom-vraag. Die kennen we allemaal wel: “Heer, waarom gebeurt dit bij mij?” Of: “Waarom zij wel en ik niet?” en “Als U Almachtig bent, waarom grijpt U dan niet in?” Waarom, waarom, waarom. Dat dit niet nuttig of productief is voor je geloofsleven, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Ik werd gefrustreerd, boos, bitter en jaloers. Ik ben er niet trots op, maar het is de waarheid. De Bijbel waarschuwt niet voor niets dat je je hart boven alles moet bewaken. 

Niets heeft mijn geloof dan ook zo doen wankelen als dit. Oude zonden waarmee ik allang had afgerekend, staken weer de kop op. En ik was boos, heel boos. Op de verkeerde. Op God. Hoewel ik naar buiten toe nog steeds alle ‘juiste dingen’ zei, was mijn hart ver verwijderd van Hem. 


NIET MAAKBAAR


Hoe kwam het dat ik zo diep was gezonken, dat ik zelfs bijna mijn geloof kwijtraakte? Een aantal dingen, eigenlijk. Leugens geloven. Meer luisteren naar mensen (doktoren) dan naar God. Niet je ogen richten op Jezus, maar op je omstandigheden. Ongehoorzaamheid. Een gebrek aan kennis van de waarheid van Gods Woord. Een gebrek aan geloof. En bovenal: proberen om het zelf (met behulp van medici) ‘op te lossen’, in plaats van volledig te vertrouwen op God.

Maar al snel kwam ik erachter; er is geen kant en klare oplossing. Het geschenk van leven is niet maakbaar, hoe hard de medici dat ook proberen. En dat raakt iets in ons. We proberen als mensen toch vaak de controle te houden, te zoeken naar oplossingen. Wanneer je iets wilt in dit leven, lukt het meestal wel om datgene te bereiken, wanneer je hard werkt en je schouders eronder zet. Maar die vlieger gaat niet op als het aankomt op zwanger worden. 

Je kunt proberen, proberen, proberen. Zelfs jarenlang in het ziekenhuis lopen en jezelf volspuiten met hormonen. Je hele eet- en leefpatroon aanpassen. En alsnog kun je met lege handen achterblijven. Het confronteerde iets, heel diep in mij. Een ongekende frustratie over het besef dat ik hier geen enkele controle over had, maar tegelijkertijd een geweldige kans om volledig, maar dan ook volledig, op God te vertrouwen.  

OMMEKEER


En dat deed ik dan ook, eindelijk! Na bijna drieëneenhalf jaar zag ik het licht. Kort gezegd: ik stopte met klagen en begon te geloven. Ik bekeerde me van mijn boosheid tegenover God. Ik besloot om weer naar Hem te kijken. Hem te gehoorzamen in alles. Zelfs toen Hij me vertelde mijn baan (en daarmee ook vast contract) op te zeggen. Bovenal ging ik op zoek naar de waarheid in het Woord, begon het te geloven en daarop te staan. Want de waarheid zet je vrij!  

In Jacobus 1 vers 6-8 staat geschreven: ‘Maar laat hij er in geloof om vragen en daarbij niet twijfelen. Immers, wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind voortgestuwd en op- en neergeworpen wordt. Wat zo iemand moet niet denken dat hij iets ontvangen zal van de Heere. Hij is een dubbelhartig man, onstandvastig in al zijn wegen.’

Dat lijken misschien harde woorden, maar ik heb het aan den lijve ervaren. Ik was ‘dubbelhartig’. Ik wist niet wat de Bijbel zei over vruchtbaarheid, dus ik waaide met alle winden mee. Wat ik op dat moment las of hoorde, daar vertrouwde ik op. De ene dag was ik vol geloof, de andere dag was ik ervan overtuigd dat het nooit zou gebeuren en God een ander plan had. 

Wist je dat de Bijbel niet zegt of vraagt om vruchtbaar te zijn? Nee, de Bijbel bevéélt het: wees vruchtbaar en vermenigvuldig. Wist je dat de Bijbel ook zegt dat kinderen een geschenk zijn van de Heer? En dat je alles wat je vraagt, ontvangt? Als het tenminste Zijn Wil is. En we weten dat het Gods Wil is, want Hij beveelt ons te vermenigvuldigen! Hij is dezelfde; gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid. Zijn Woord keert niet ledig terug. Wanneer je hier momenteel zelf doorheen gaat, wil ik je aanmoedigen om Zijn Woord te geloven en daarin te gaan staan. Blijf je ogen op Hem richten, want Hij is trouw!

Ga je hier zelf niet doorheen, maar ken je iemand in je omgeving? Mag ik je dan een kleine tip geven? Probeer het niet op te lossen met (ongevraagd) advies. Nee, op vakantie gaan is geen garantie dat iemand dan wel ineens zwanger wordt. Vraag gewoon eens hoe het gaat. Of je iets kan betekenen. Verras iemand met een fijne afleiding, zoals een ontspannen dagje in de spa. En bovenal, sta naast diegene in geloof! Namens iedereen die door dit proces heen gaat zeg ik alvast: “Dankjewel!”

Ook ik deal hiermee


Wanneer je wekelijks mijn blog leest of mijn podcast luistert, kun je wellicht denken: “Nou, zij weet het allemaal wel. Zij heeft het goed voor elkaar.” En ik zeg niet dat er dingen zijn in mijn podcast of blog die ik verzonnen heb. Ik ben God ontzettend dankbaar dat Hij me iedere keer weer wijsheid geeft en dat ik heb geleerd, laten we zeggen 80% van de tijd, in geloof te leven en in Zijn rust te zijn. 

Maar wist je dat ik ook nog regelmatig worstel met mijn kinderwens? In dit geval voor een tweede. Onze dochter is nu 1,5 jaar oud. In principe is er geen enkele haast om snel zwanger te worden. En ik probeer daar ook de focus niet op te leggen. Maar toch kruipt het er soms in. Toch sleep ik soms nog iets mee van het trauma van de eerste keer zwanger worden en de miskraam die ik een paar maanden geleden heb gehad. 


Verborgen gedachten

Gisteravond was ik op een conferentie van mijn eigen kerk. Het ging over gezond zijn en met name je ziel die gezond is. Terwijl mijn Pastor predikte, merkte ik dat er tranen in mijn ogen kwamen. Er kwamen ineens dingen naar boven, die ik geaccepteerd heb, maar niet van God zijn. Gedachten die niet stroken met het Woord van God. Pff, wat moeten we toch alert zijn!

In mijn geval, met name sinds de miskraam, zit het in leugens als: “Het gaat wéér moeilijk worden.” “Denk maar niet dat jij zomaar zwanger wordt.” “Het is te laat voor jou om een groot gezin te krijgen, accepteer maar dat het bij die ene blijft.” 


Als ik zo uitspreek denk ik alleen maar, wat vreselijk! Niet eens die leugens, want we weten dat de vijand een leugenaar is die erop uit is te vernietigen. Maar dat ik hier zo lang mee heb rondgelopen. Dat er ergens nog een deel van mij is, door alles wat we hebben meegemaakt op het gebied van zwanger worden, dat vatbaar is voor dit soort gedachten. 


Wapenrusting

In mijn coaching gaat het veel over gedachten, want het is vaak niet de situatie zelf die ons het meest beïnvloedt. Het is 90% de gedachten die jij over die situatie hebt. En in dit soort kwetsbare dingen kan de vijand je als speelbal gaan gebruiken en je bombarderen met leugens, ALS jij je niet wapent. Let wel, dit is ook een reminder voor mezelf. 

In Efeze 6:11-13 staat geschreven: 11 Bekleed u met de hele wapenrusting van God, opdat u stand kunt houden tegen de listige verleidingen van de duivel. 12 Want wij hebben de strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad in de hemelse gewesten.13 Neem daarom de hele wapenrusting van God aan, opdat u weerstand kunt bieden op de dag van het kwaad, en na alles gedaan te hebben, stand kunt houden.

houd stand

Uiteindelijk zijn wij het die verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat wij binnenlaten. Door onze ogen, door onze oren, maar ook onze gedachten. Toets alles aan het Woord. En houd stand. Omgord je middel met de waarheid, bekleed je met het borstharnas van gerechtigheid. Neem je schild van geloof op. 

Soms moet je (of eigenlijk telkens opnieuw) die keuze maken: tot hier en niet verder. Niet langer ga ik nog geloven in die leugens en die gedachten toestaan. Duik opnieuw het Woord in. Doordrenk jezelf met Gods waarheid over vruchtbaarheid.

Als je een keer valt is het niet erg. Als je 10x valt ook niet. Niemand is perfect en ja, ik moet hier ook nog bijna iedere dag tegen vechten. Maar gelukkig weten we, dat de overwinning al behaald is. Halleluja! Welke gedachten mag jij wegsturen?


Is er iets mis met mij?

Wat zijn wij vrouwen er toch goed in: onszelf de schuld geven. Als er iets is dat ik vaak hoor terugkomen, is het wel de vraag: “Is er iets mis met mij?” Het idee dat wij als vrouwen zonder problemen zwanger moeten worden, zit diep ingebakken. 

Als je om je heen kijkt, lijkt het misschien of de een na de ander gemakkelijk zwanger wordt. Als het bij jou al jarenlang uitblijft, is het inderdaad heel verleidelijk om te vergelijken. Zie je wel. Het zou gemakkelijk moeten gaan. Maar als je zou doorvragen, kwam je er misschien achter dat deze zwangere vrouw al 2 miskramen achter de rug heeft. Dat ze ook jaren heeft moeten wachten, of zelfs een fertiliteit traject is ondergaan.


Geen oordeel

Wanneer je het hebt over ziektes zoals kanker of dementie, dan is iedereen het erover eens, dit veroorzaak je niet zelf. Dit overkomt je. Met andere woorden: er is geen oordeel, maar medeleven. Maar wanneer je vertelt dat zwanger worden moeilijk gaat, dan vliegen de (goedbedoelde) adviezen je om de oren. “Oh, je moet gewoon ontspannen, dan komt het vanzelf. Of: “Toen zij dit dieet ging volgen, werd ze binnen no time zwanger.” Of nog erger: de religieuze leugens. “Misschien heeft God hele andere plannen voor jou.” 

Gekmakend! Geen wonder dat we onszelf de schuld geven. Dat we denken dat als we nét even iets anders doen, het wel gaat lukken. En hoe verschrikkelijk is het om te horen dat ons hartsverlangen, hetgeen wat we zó graag willen, zo aan de kant wordt geschoven? Dat we dat maar moeten loslaten, omdat God andere plannen zou hebben? Spoiler alert: dat heeft Hij niet. En alsof dat zomaar kan.


Kwelling van de duivel


God is er in Zijn Woord heel duidelijk over. Ziekte komt niet van Hem, maar onvruchtbaarheid ook niet. Het zijn beide kwellingen van de duivel, waar we in dit leven met te maken kunnen krijgen. Onvruchtbaarheid is niet iets wat je zelf veroorzaakt, waar je iets aan kunt doen. Het is een aanval op je lichaam en het plan van God voor jouw leven, want Hij wil je zegenen met kinderen. 

Gelukkig heeft God ons de autoriteit gegeven om ziekte en demonen weg te sturen in Zijn Naam. En dat is het enige dat we wél kunnen doen: spreken tegen ons lichaam. Genezing uitspreken. Ons geloof in werking zetten. En het mooie is, wij zetten ons geloof in werking en God doet de rest. Het is verder buiten onze controle. Dat betekent dat je niet langer jezelf onder druk hoeft te zetten. Gefrustreerd hoeft te zijn over je lichaam. Dat lucht op, of niet?


Openheid

Hoewel er de laatste jaren – gelukkig – al wat meer over gesproken wordt, ligt er nog steeds een behoorlijke taboe op onvruchtbaarheid. Hoe fijn zou het zijn als we hier openlijk over gaan spreken met elkaar, zodat we weten dat we niet alleen zijn. Dat we beseffen dat er helemaal niets mis is met ons. En dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is, maar telkens opnieuw weer een wonder. 

Hoop voor het nieuwe jaar

Ongelofelijk, het is weer zover. Weer een jaar voorbij. “Weet je dat dit (aankomend) weekend het laatste weekend van het jaar is?” zeg ik gisteren nog in ongeloof tegen mijn man. Het is een cliché, maar de tijd vliegt. 

Het einde van het jaar is een tijd waarin de meesten reflecteren op het afgelopen jaar. Wat heb je nou eigenlijk gedaan en bereikt? Wanneer je te maken hebt met ongewenste kinderloosheid, kan het als een grote teleurstelling voelen wanneer je dit jaar met hoop was begonnen, maar moet concluderen dat het wéér niet gelukt is. 

Het mag er zijn

Om eerlijk te zijn, is er weinig dat ik kan zeggen of doen om dit gevoel weg te halen. Laat het even toe, ook deze emoties mogen er zijn. Soms zijn we geneigd om ons gelijk weer sterk te houden en te denken: nieuw jaar, nieuwe kansen. En dat is natuurlijk ook zo. Maar sta jezelf toe die teleurstelling ook even te voelen en, nog belangrijker, geef het aan God. 

Een paar jaar geleden vierden we kerst bij mijn zwager en schoonzus. Aan het einde van de dag, toen we op het punt stonden naar huis te gaan, vraagt mijn schoonzus (heel lief): “En, heb je weer nieuwe hoop voor het nieuwe jaar?” Op dat moment probeerden we al 3 jaar, zonder succes, zwanger te worden. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik kon mezelf er nog net toe brengen om ja te zeggen. Maar als ik in mijn hart keek, dan had ik zowat alle hoop opgegeven. 

Wisten we het maar

Terwijl dat net het jaar was, waarin de doorbraak kwam. Had ik dat maar van tevoren geweten! Dan had ik me niet zo teneergeslagen hoeven voelen. Dan had ik volmondig ja kunnen zeggen, wetende wat ik nu weet. Het zou zo makkelijk zijn hè, dat God ons precies zou vertellen wat er in onze toekomst gaat gebeuren. Dan hoefden we ons eigenlijk nergens zorgen om te maken.

En daar wil ik je mee bemoedigen, zo aan het einde van het jaar. Want God wilt ook nu niet dat je je zorgen maakt. Hij wilt dat we Hem volledig vertrouwen, ook als we niet weten wat de toekomst gaat brengen. Dat is pas geloof!


Wetende wat Zijn Woord zegt, dat Hij je wilt zegenen met kinderen. Wetende dat Zijn beloften Ja en Amen zijn en dat Zijn Woord niet ledig terugkeert. Op die beloften mag je staan en erop vertrouwen dat Hij het gaat doen, want Hij is geen mens dat Hij liegen zou. Amen?

Ik wens jullie allemaal een gezegend, gelukkig, gezond en buitengewoon vruchtbaar jaar toe. 

Ben je weleens bang dat het altijd zo blijft?

Als kind vond ik het altijd leuk om naar het Eurovisie Songfestival te kijken, maar de laatste jaren is het in mijn ogen een nogal raar spektakel geworden waar ik liever ver vandaan blijf. Toch kun je om de Nederlandse inzending niet heen, die wordt overal tot in den treuren gedraaid.

Zo ook het nummer ‘De diepte’ van S10, die in 2022 meedeed. Op dat moment zat ik zowat op het laagste punt in mijn fertiliteit reis. Regelmatig wanneer ik in de auto zat kwam het nummer voorbij: “Ken je het gevoel dat, dat je droom niet uitkomt? Ben je weleens bang, dat het altijd zo blijft?” 

Tranen stromen over mijn wangen. De kracht van woorden. In 2 korte zinnen legt het een diepgang aan emoties en angsten bloot, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.

Angst

Angst, we hebben er allemaal mee te maken. En het is natuurlijk ook een menselijke emotie. Toch zegt God dat wij niet bang hoeven te zijn, maar liefst 365 keer. Een reminder voor elke dag. Maar hoe kan ik níet bang zijn, Heer? Na bijna 3,5 jaar wachten? Niet wetende of mijn grootste droom ooit werkelijkheid zal worden? En wat dan? Hoe moet ik mijn leven dan invullen? En wat ben ik dan waard? Als ik misschien helemaal niet in staat ben, het beeld te realiseren dat ik al voor ogen heb sinds ik klein ben?


In het hof van Gethsemané is Jezus zo verschrikkelijk bang, dat Zijn zweet verandert in bloed. Wanhopig bidt Hij tot de Vader: “Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze drinkbeker aan Mij voorbijgaan. Maar niet zoals Ik wil, maar zoals U wilt.” (Mattheus 26:39) Hoe bijzonder is het dat wij een Hogepriester hebben die ons is voorgegaan. Die geen enkele menselijke emotie vreemd is. Die ons daadwerkelijk begrijpt.

God zegt in Zijn Woord: “Wees niet bang.” Niet omdat wij geen angst hebben, maar juist omdat Hij wéét dat wij worstelen met angst. Het heeft alles te maken met Hem. Hij wilt die angst wegnemen. Onder Zijn vleugels mogen we schuilen. We mogen al onze angsten en vragen aan Zijn voeten leggen, zodat Hij ons kan vullen met zijn perfecte liefde, die alle angst uitdrijft.

Ik ben jouw veiligheid


Ik weet nog dat ik op een moeilijk moment, heel duidelijk Gods stem hoorde: “Ik ben jouw veiligheid.” Dit is me altijd bijgebleven. God wil er voor ons zijn. Niets maakt Hem gelukkiger dan dat we naar Hem toerennen. Te lang had ik het in andere dingen gezocht: vluchtgedrag, ontkenning, fixatie op mijn eigen lichaam en eigen kunnen.

Durf jij je emoties, angsten en twijfels aan God te laten zien, of hou je het voor jezelf? Zoek je troost in andere dingen? Probeer je er zelf uit te komen wellicht?

Geef het over aan Hem, want Hij wacht op je met open armen.



Een kinderwens laat je niet zomaar ‘even’ los

Degenen die weleens mijn blogs lezen of podcast luisteren, weten dat ik het best vaak heb over loslaten. Laten we daar even op inzoomen. Ik vind namelijk dat ik even moet uitleggen wat ik wél bedoel met loslaten, maar vooral ook wat ik daar níet mee bedoel.

Tijdens mijn fertiliteit traject vond ik het één van de meest vervelende dingen. Mensen die zeiden dat ik het ‘gewoon’ moest loslaten. “Oh, ga gewoon even op vakantie. Dan denk je er niet aan en dan komt het vanzelf.” Allemaal goedbedoeld, maar als dat zo was zou ik in die 3,5 jaar van wachten al 6x zwanger zijn geraakt, bij wijze van. En hoe realistisch is het om los te laten, wanneer je 2x per week naar het ziekenhuis moet en jezelf iedere dag volspuit met hormonen?

hartsverlangen

Het is helemaal niet mogelijk om een kinderwens volledig los te laten. En dat hoeft ook niet. Het is je grootste hartsverlangen. Elke vezel in je lichaam schreeuwt het, bij wijze van, uit: “Ik wil een kind!” De meeste vrouwen weten al dat ze kinderen willen, wanneer ze zelf nog maar een kind zijn. Tenminste, ik wel.

Wanneer we lezen in de Bijbel, zien we dat dit een heel normaal verlangen is. Dat dit verlangen er mag zijn, dat het natuurlijk is. God heeft ons gemaakt om vruchtbaar te zijn en te vermenigvuldigen. Laat je dus nooit vertellen dat God een ander plan voor je heeft. Dat Hij je misschien niet heeft bestemd om moeder te zijn. Dat het verkeerd is daarnaar te verlangen. Want jouw verlangen naar kinderen mag er zijn.

Loslaten


Maar wat bedoel ik dan met loslaten? Simpel gezegd: niet het loslaten van je kinderwens, maar wel alle onnodige bagage (gedachten en leugens) die je meesleept dóór je nog onvervulde kinderwens. Twijfels aan jezelf, je eigen lichaam. Of je wel goed genoeg bent. Of God je vergeten is. Gedachten dat het nooit gaat lukken, ongeloof. Gevoelens van schuld en schaamte. Onvermogen om te genieten van het leven, omdat je kinderwens alle aspecten van je leven beheerst.

En daar is mijn coachingstraject op ingericht. Het loslaten van alle onnodige bagage, al die leugens en niet helpende gedachten. In mijn ervaring is dat niet altijd gemakkelijk. Soms is er namelijk een achterliggende reden om daaraan vast te houden. Het is een vernieuwing van je denken en dat kost tijd. Maar daar help ik je graag bij, want dit proces is al moeilijk genoeg zonder al die onnodige bagage.


Deze tijd komt niet meer terug

Ik was laatst op een business event, waar iemand iets zei dat bleef hangen. In dit geval ging het over ondernemen: “We willen er vaak al ‘zijn’ (het gemaakt hebben), maar het is geen sprint, het is een marathon. Voordat je bij het einde komt moet je eerst voorbij de 100 meter, daarna de 200 meter en ga zo maar door. Van elke stap in dat proces moet je genieten.”

Is dat niet de waarheid? Maar tegelijkertijd zo’n eye-opener. Het is niet alleen toepasbaar voor business, maar elk aspect in het leven. Vaak willen we al zo graag bij het einde zijn, het resultaat kunnen zien, voelen, ervaren. Maar er is mij weleens verteld dat God werkt als een oven en niet als een magnetron. In alles wilt hij ons eerst klaarstomen, een proces van voorbereiding. En daar gaat tijd overheen. En in die tijd mag je van alle kleine mijlpalen en mooie momenten genieten.

Genieten

En er valt zóveel te genieten. Dat eerste kopje koffie in de ochtend. Zonnestralen die je huis binnenvallen. Onder een dekentje met een goed boek en een kop thee. Een frisse winterwandeling. Tijd met elkaar als man en vrouw. Uitjes met vrienden en familie. Je relatie met God. Allemaal dingen om intens dankbaar voor te zijn.


Maar, we kunnen alleen genieten wanneer we in het moment zijn. Kijk maar naar het voorbeeld van een bedrijf starten. Online wordt vaak gouden bergen beloofd. Je gaat vergelijken. Kijk nou naar wat die persoon heeft, iedere dag stroomt het geld binnen. Alles wat diegene aanraakt is succesvol. Dat wil ik ook! Maar, waarom ben ik daar nog niet? Wat doe ik verkeerd?


En terwijl je alleen maar daarmee bezig bent, mis je alle positieve stappen die je die dag hebt gezet. Wat je wél al hebt bereikt.

Vertrouwen

Als we kijken naar zwanger willen worden, ligt vergelijken ook ontzettend op de loer. Iedere dag word je er in je dagelijks leven, of op social media, mee geconfronteerd. Onze eerste reactie is dan ook vaak: kijk wat zij al hebben en wat ik nog mis. Maar, wat nou als je zou weten dat het volgende maand raak was? Hoe zou je dan kijken naar een moeder en haar kind? Zou je niet verheugd zijn dat dit binnenkort ook jouw realiteit is?


En daarin komt het aan op vertrouwen. Vertrouwen dat de beloften van God ja en amen zijn, ook voor jou. Vertrouwen dat Hij met je is. Dat Hij je ook in deze momenten in je leven wilt zegenen. Het wachten tot dat moment er eindelijk komt is moeilijk genoeg. Maar laat het niet je vreugde roven, want deze tijd komt niet meer terug.

Blijf naar Hem kijken en verheug je in Hem en zijn beloften. En blijf genieten van al het moois dat God je wel al heeft gegeven.

Nee, het is niet eerlijk

Vandaag stuitte ik op een video en die deed iets met me. In de video zag ik een mooie jonge vrouw aan tafel zitten met haar ontbijtje. Wat ze precies voor ontbijt had, heb ik niet kunnen zien. Maar wat ik wel zag: pillen, spuiten, alles allemaal netjes uitgestald naast haar ontbijtkom. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 

Ze vertelt dat dit ter voorbereiding is van haar 6e ICSI-poging. Dat zij en haar partner al vier jaar bezig zijn en nog steeds niet blijvend zwanger. “Waarom moeten wij dit doen en anderen niet?” Op het moment dat zij dit zegt, raakt dit mij zó diep. De tranen springen in mijn ogen. Want het is zo herkenbaar. Het is net of ik even weer in mijn eigen traject zit en al die gedachten en gevoelens die ik toen had, weer naar boven komen.  

Strijd

Het lijkt soms ook alsof het voor de rest van de wereld allemaal komt aanwaaien. “Sommige vrouwen hoeven alleen maar naar een man te kijken en ze zijn zwanger” hoor ik haar zeggen. En dat is ook zo. Ik ken genoeg vrouwen voor wie het niet vanzelfsprekend is. Maar ook genoeg vrouwen die denken: ik wil zwanger worden en jawel hoor, het is gelijk raak. En dan niet één keer, maar meerdere keren. 


En dat voelt niet alleen oneerlijk, dat ís oneerlijk. Het is niet eerlijk dat jij al jaren lang moet strijden, bidden, hopen, smeken. Teleurstelling op teleurstelling moet verwerken. Ik wil dat je weet dat niets aan dit hele verhaal eerlijk is. Helaas is de realiteit, dat er altijd dingen oneerlijk zullen zijn in deze gebroken wereld. De een wordt geboren in armoede, de ander met een gouden lepel in de mond. De een kan alles eten en blijft er slank bij en de ander komt al aan als ie alleen maar kijkt naar dat lekkere stuk chocola. Begrijpen doe ik het niet altijd, maar zo is het blijkbaar ook met zwanger worden. 


Dapper hoor ik haar vertellen over alle supplementen en spuiten die ze al maandenlang neemt en nog moet gaan nemen. Wat een strijd levert ze. En dan nog met een lach op haar gezicht, maar verdriet in haar ogen. En het maakt me ook verdrietig. Dat ze haar lichaam propvol stopt met hormonen. Daar al haar hoop op stelt. Dat ze dit allemaal zelf moet dragen. 

Wees stil en weet

Het is heel normaal om met je eigen lichaam bezig te zijn, wanneer het niet loopt zoals je had gedacht. Om je af te vragen waar het aan ligt. Wat er mis kan zijn. Ik heb het ook lang gedaan, te lang. Het enige probleem hiermee is, is dat zwanger worden niet ‘maakbaar’ is. Je kunt nog zoveel hormonen spuiten, of je hele eetpatroon aanpassen, maar een garantie dat het de volgende maand wel lukt heb je nooit. 


Ik weet niet hoe je op dit blog terecht bent gekomen, maar ik geloof dat God tot jou wil spreken vandaag. Dat Hij zegt: Vertrouw op Mij en niet op je eigen lichaam. Laat die controle los. Hij is de enige op wie we onze hoop kunnen vestigen. 


Psalm 67: 6-7
“Zeker, mijn ziel, zwijg voor God, want van Hem is mijn verwachting. 7 Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet wankelen.”


Wanneer we in een situatie als deze zitten, dan schreeuwt onze ziel het soms uit. We zijn ontevreden, bang, ongeduldig. En dat is logisch. Maar telkens mogen wij onze ziel het zwijgen opleggen. Alles aan Zijn voeten leggen en rusten in Hem. 





Hoe moet ik verder na een miskraam

Zaterdagmiddag 7 september liep ik door de Action om een paar kleine spulletjes te halen, toen het door mijn gedachten schoot: zal ik een zwangerschapstest meenemen? Ik was een paar dagen overtijd, maar had niet persé de verwachting zwanger te zijn. Maar omdat we gingen vasten met de kerk, deed ik het voor de zekerheid toch maar.


Eenmaal thuis gekomen nam ik nietsvermoedend, heel casual de test. Wat een contrast met de eerste keer, toen ik de test nam na 4 jaar wachten. Binnen 1 seconde zag ik het al…bam, een knalstreep. Wat? Ik ben gewoon zwanger! Ongeloof wisselde zich af met vreugde. Ik ben zwanger!! Het was een complete verrassing, maar wel een hele welkome verrassing. 

Droom in duigen

Na een paar weken was het tijd voor de eerste echo. Het duurde even voordat de verloskundige iets kon zien, maar op een gegeven moment zag ze dan toch een kloppend hartje. “Een voorzichtige gefeliciteerd” hoor ik haar nog zeggen. Wel was de baby kleiner dan verwacht en ik was dus minder ver in de zwangerschap dan ik dacht. Op dat moment vond ik dat nog niet zo gek, omdat ik oprecht niet kon herinneren wanneer mijn laatste menstruatie was.


Spoel door naar nog eens 2 weken verder. Het moment waarop ik 8 weken zwanger zou zijn. Een paar uur nadat ik wakker werd voelde ik me raar, ik had een klein beetje bloedverlies en krampen in m’n buik. Ik belde de verloskundige en kon diezelfde middag nog terecht. Het wachten was zenuwslopend. Ik voelde dat het niet goed was, maar toch probeerde ik in gebed te blijven en geloof uit te spreken. Het kon toch niet zo zijn dat dit kindje dat God ons had gegeven, weer afgenomen zou worden?


Maar helaas, na nog geen halve minuut kijken op het scherm (wat voelde als een uur), zegt de verloskundige: “Ik ben bang dat het slecht nieuws is. De baby is niet verder gegroeid en geen hartslag.” Als vastgeroest zit ik in die stoel. Mijn ergste nachtmerrie was werkelijkheid geworden.


Wat nu?

En wat dan? De gevoelens die er door je heen gaan zijn moeilijk te beschrijven. Ongeloof wisselt zich af met verdriet. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Zoveel tranen in die eerste dagen. Ons kindje, waar we nu al zo blij mee waren. Die we zo graag hadden verwelkomd in ons gezin. Die groeide in mijn buik, onderdeel van mij was, is niet meer. 


Mijn gedachten namen een loopje met me. Heb ik iets verkeerd gedaan? Heb ik wel goed gegeten, genoeg gerust? Je verstand probeert zoals altijd een verklaring te zoeken. En in je zwakste moment komt dan ook nog eens die vijand om de hoek kijken en je bombarderen met leugens. Zie je nou wel? Het gaat weer een moeilijk verhaal worden. Denk je nou echt dat je weer zo gemakkelijk zwanger gaat worden?


Pff. Gelukkig bracht ik het aan het licht bij iemand die zei: “Nee, nee, nee, nee, nee! Dat gaan we dus even niet doen. Jij gáát weer zwanger worden, want zo is God.” Wauw, ja, inderdaad! Op dat moment besloot ik om twee dingen niet te gaan doen. Een, mezelf de schuld geven en ten tweede, doemdenken. 


Overwinning na verlies

De vijand heeft misschien deze slag gewonnen, maar wij winnen de oorlog. Waar hij wil dat je in een hoekje gaat zitten huilen en bang wordt dat het nooit meer goed komt, kunnen wij de keuze maken niet in zijn leugens te geloven. In plaats daarvan te geloven dat God nog steeds goed is en trouw. Hem ondanks alles prijzen en loven, wetende dat hij álles ten goede kan keren. 


Vlak na die bewuste echo legde God Filippenzen 4:6 op mijn hart: “Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.”


Hoewel ik nog volle bak in de rouw zat, in onbegrip, kwam dit vers ineens zó diep binnen. Ik dacht: “als U dit zegt Heer, dan kies ik ervoor om ook in deze situatie niet bezorgd te zijn.” En ik heb gemerkt dat wat hier staat, echt mogelijk is. Dat zijn vrede inderdaad alle begrip te boven gaat. Dat ik geen zorgen heb over de toekomst, maar blijde verwachting. Dat ik dankbaar ben voor iedere dag. Dat ik ervoor kies om elke dag te genieten van alles wat God geeft. De zon, de natuur, ons huwelijk, ons dochtertje, nu nog meer beseffende dat niets vanzelfsprekend is. 



Hoe lang moet ik nog wachten?

Over een ding is zijn we het universeel wel eens: het is niet comfortabel om te wachten. Als mensen hebben wij sowieso van nature al moeite met wachten. Geduld is niet voor niets een vrucht van de geest! Waar je ook op wacht: het stoplicht, de bus, je levenspartner, een baan. Of, in mijn geval, een zwangerschap. Wachten is vervelend en in sommige gevallen, zoals bij een (nog) onvervulde kinderwens, zelfs pijnlijk en frustrerend.


Tijdens de vier jaar die ik gewacht heb, kwam die frustratie en pijn met ups en downs. Sommige dagen ging het prima, andere dagen had ik weer meer moeite. Maar er was altijd dat ene moment in de maand, je weet vast al waar ik het over heb, waar mijn wereld weer even instortte. Als je zoals mij bent krijg je vlak voor die (gevreesde) menstruatie, álle symptomen van een zwangerschap. Het blijft bijzonder hoe je lichaam je zo voor de gek kan houden. 


Ik weet nog dat ik op die momenten wel kon uitschreeuwen (meestal in mijn hoofd): “Hoe lang moet ik nog wachten?!”  Zelfs de Bijbel onderkent dat wachten moeilijk is. In Spreuken 13:12 staat geschreven: “Uitgestelde verwachting krenkt het hart, maar een vervuld verlangen is een boom des levens.” 

Hoe wacht je


Maar toch heb ik gemerkt dat mijn eigen keuzes en hoe ik naar de situatie keek, een groot verschil maakte in hoe ik in het leven stond. Dat ik ging begrijpen dat je gefrustreerd en boos kunt wachten, maar dat het ook op een andere manier kan. 


Vanuit mijn eigen ervaring kan ik vertellen dat:

De keus is aan jou

Nu denk je misschien: maar hoe dan? Ik zal je meenemen in wat voor mij het verschil maakte. Kort gezegd: ik had een wake up call nodig. Ik had allerlei niet helpende gedachten en overtuigingen toegelaten, die mijn situatie veel erger maakte dan nodig. Overtuigingen als: “Ik ben niets waard als vrouw als ik niet zwanger word” of “Misschien ben ik niet goed genoeg, anders zou God wel ingrijpen in mijn situatie.” 


Uiteindelijk moest ik op een punt komen waar ik zo down was, zo teneergeslagen, dat ik besloot: tot hier en niet verder. Ik kan niet meer op deze manier leven. Dat was het moment dat ik me ging verdiepen in de vele beloften van de Bijbel waar het aankomt op kinderen krijgen. Wat de Bijbel zegt over wat ik waard ben. En ik ontdekte dat dat helemaal niet samenhing met of ik moeder zou worden of niet. Ik leerde wat de Bijbel zegt over geloof, waardoor mijn geloof ging groeien.


Doorbraak

Voordat ik mijn doorbraak in het natuurlijke zag, moest er eerst doorbraak in mijn gedachten komen. Vervolgens in de manier waarop ik sprak. Toen die doorbraak er eenmaal was, kon ik weer vreugde ervaren, had ik weer vertrouwen in de toekomst. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment iedere dag God aan het prijzen was. Ik zag al helemaal voor me hoe ik zwanger zou worden. En dat is precies wat er niet veel later gebeurde. 

Welke niet helpende gedachten en overtuigingen laat jij vandaag nog los? En welke waarheden mag je binnenlaten? 



Onvruchtbaarheid op de kaart gezet

Waar random zappen niet toe kan leiden…

Afgelopen maandagavond had ik een relaxt avondje, aangezien mijn wekelijkse sportles niet doorging. Zittend voor de tv zapte ik een beetje, maar er was niets wat echt mijn aandacht trok. Dus bleef ik maar hangen bij ‘Kopen zonder Kijken’. Niet mijn favoriete programma, maar bij gebrek aan beter goed genoeg.

Ik viel er middenin, dus had geen idee wat er precies speelde. Ik zag vooral veel verdriet en emotie bij de vrouw van het stel. Op X regende het aan reacties die haar een ‘jankerd’ noemden en verwend. Hmm, zou het? Even later leerde ik dat dit jonge koppel een grote kinderwens heeft en al jarenlang in een traject zit, nog zonder resultaat. Pff, nu komt het wel erg dichtbij. 

Emoties

Gelijk dwaalden mijn gedachten af naar een aantal jaar geleden, toen we hier zelf doorheen dingen. De tranen, de stille wanhoop, de onzekerheid die ik in ze terugzag en oh zo herkenbaar was, raakten me. Ook ik moest weer een traantje laten. Als je hier zelf niet doorheen gaat, kun je je niet voorstellen hoe dit voelt. 

En dat bleek ook uit de reacties op social media. Niet iedereen had evenveel begrip voor de situatie en vooral niet voor de vele tranen. Toen ik dit in eerste instantie las, werd het weer duidelijk hoezeer er nog een taboe ligt op dit onderwerp. Hoeveel onbegrip er is. Pijnlijk duidelijk door reacties als: ‘Dan adopteer je toch gewoon?” Ik zeg niet dat adoptie niet mooi kan zijn, maar het is geen behulpzame opmerking wanneer elke cel in je lichaam nog verlangt naar je eigen kindje. Zoals overduidelijk bij deze twee.

Dapper

Toch was er ook een keerzijde. Een hele grote, positieve keerzijde. In de dagen na de uitzending zag ik overal berichten, artikelen, columns voorbijkomen waarin de onvervulde kinderwens van het stel werd besproken. En niet op de minste platforms! In de reacties een en al begrip van mensen die door hetzelfde heengaan en ook hún verhaal deelden. Als één schaap over de dam is…

Toen wij zelf door dit traject gingen, was ik er in het begin ook stil over. Alsof je je ervoor moet schamen. Maar na een tijdje was ik daar wel goed klaar mee! Ik werd open naar alles en iedereen. Waarom niet? Ik wil iedereen op het hart drukken die hier doorheen gaat, praat erover. Het is niets om je voor te schamen, want het is niet jouw schuld. Ik herhaal: het is niet jouw schuld! Wanneer het voor 1 op de 6 stellen niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden, zouden we er toch over moeten kunnen praten? 

Ik heb niets dan respect voor Ferdos en Marlou, die zo dapper zijn geweest om zich kwetsbaar op te stellen op nationale televisie. Die hebben laten zien wat het met je doet en zo een stukje hebben bijgedragen om dit onderwerp uit de taboesfeer te halen.

We hebben elkaar nodig

Je hoeft maar tot het tweede hoofdstuk in de Bijbel te lezen om te weten dat het niet goed is voor de mens om alleen te zijn (Genesis 2:18). We zijn niet gemaakt om dingen alleen te ondergaan. We hebben elkaar zo nodig. De Bijbel zegt in Romeinen 12 vers 15: ‘Verblijd met hen die blij zijn, en huil met hen die huilen’ 

Hoe kunnen anderen weten waar je doorheen gaat, als je het voor jezelf houdt? Je ziet wat er kan gebeuren wanneer je alles in de openheid gooit. En ik weet dat het eng is. Zullen er harde reacties komen en onbegrip? Natuurlijk. Maar zoals we de afgelopen dagen hebben gezien, voor 1 zulke reactie zijn er weer 10 anderen die wél achter je staan.

Misschien kom je er door te delen wel achter dat iemand uit jouw omgeving hier ook doorheen gaat? Het voelt soms als een eenzame strijd, juist omdat we het voor onszelf houden. Maar onthou, je bent niet alleen.



Kijk omhoog

Ik weet het nog goed, voor de zoveelste keer liep ik vanaf de parkeerplaats naar de ingang van het ziekenhuis. De route kende ik inmiddels uit mijn hoofd. Door de grote draaideur, gelijk naar rechts, met de lift naar de tweede verdieping en naar links. Waar de receptioniste van de fertiliteitspoli alweer op me wachtte.

Iedereen die door een fertiliteits-traject gaat in het ziekenhuis, weet dat het een emotionele rollercoaster is. In mijn geval leek het alsof al die emoties tegelijkertijd naar boven kwamen, vanaf het moment dat ik van de auto naar het ziekenhuis liep.

Met een knoop in mijn maag liep ik daar, piekerend: “Hoe zou het er vandaag weer aan toegaan? Zouden de hormonen zijn werk hebben gedaan? Kan er deze maand een behandeling plaatsvinden? Of blijf ik weer met lege handen achter? Hopelijk krijg ik die ene fijne arts en niet die gevoelloze.” Als je dan toch naakt in een stoel moet liggen met je benen wijd, dan is het wel zo fijn dat je als mens wordt behandeld.

Een zachte stem

Ik kan je niet exact vertellen wat er deze ochtend aan de hand was, maar alles voelde nog zwaarder dan normaal. We waren inmiddels zo’n 3,5 jaar bezig om zwanger te worden en ik voelde me hopeloos en teneergeslagen. Meestal kon ik mijn tranen nog wel bedwingen tot na de afspraak, maar deze keer liepen de tranen al over m’n wangen. Ik was zo moe van alles. Ik was zo verdrietig. Ik wilde zo graag moeder worden. Niet wetende wat er ging komen die dag, wist ik wel één ding: ik kon niet weer een teleurstelling verkroppen.

Terwijl ik mijn hoofd naar beneden hield, zodat niemand mijn tranen kon zien, hoorde ik een zachte stem in mijn binnenste: “Kijk naar Mij, Ik ben jouw veiligheid.” Ik hoorde dit opnieuw en opnieuw en opnieuw, alsof er een bandje op repeat stond. Wanneer God iets meerdere keren zegt in de Bijbel, weet je dat je moet opletten. “Kijk naar Mij, Ik ben jouw veiligheid.” Hoewel ik nog niet wist wat God precies wilde vertellen, bracht het gelijk troost. Ik wist dat wat ik ook zou moeten doorstaan die dag, ik mocht schuilen onder Zijn vleugels.

Omstandigheden

Later die dag ging ik nadenken over de woorden die God tot me sprak. Ik besefte dat Hij de nadruk legde op IK. “ÍK ben jouw veiligheid.” Terwijl ik daarover nadacht, besefte ik al gauw waarom Hij dit zei. Was God mijn eerste toevlucht in deze situatie? Of luisterde ik eerst naar wat de dokters zeiden, wat online ‘experts’ zeiden, naar de adviezen van de mensen om me heen? Waar zocht ik het antwoord? 

Ik realiseerde dat mijn blikveld vaak niet verder ging dan mijn omstandigheden. Wanneer je in het ziekenhuis loopt en zwanger probeert te worden, is het zo gemakkelijk om bezig te zijn met de dingen die er gezegd worden over je lichaam. Uit een soort frustratie met mijn lichaam, probeerde ik vanalles om een zwangerschap te bevorderen: mijn eetpatroon aanpassen, supplementen slikken en zelfs baarmoedermassages. Hoewel deze dingen op zich niet slecht zijn, haalde het mijn focus weg van God. 

Jaloerse God

Hoewel we meestal geen warme associaties krijgen bij het woord ‘jaloezie’, zegt de Bijbel dat God een jaloerse God is. En dat vind ik zo mooi! God wil ons helemaal. Hij wil alles van ons. En Hij is jaloers wanneer we Hem niet alles geven. Wanneer we met onze problemen liever naar mensen toegaan dan naar Hem. Hij wil ons troosten! Hij wil ons bemoedigen! Hij wil ons dingen openbaren. Hij wil tot ons spreken in onze situatie. Waarom? Omdat Hij het antwoord is. Zoals Jezus zelf zei: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” 

We weten dat Jezus ons is voorgegaan in het lijden. Er is niemand die beter begrijpt waar je doorheen gaat dan Hij. Wanneer je het niet meer ziet zitten. Wanneer je het niet meer weet. Wanneer de tranen vloeien. Kijk omhoog. Hij wacht op je met open armen. 


Genade en werken; een paradox?

Is het je weleens opgevallen dat er een tegenstrijdigheid lijkt te zitten in het Woord? Als kinderen van God mogen we leven uit genade. Daar zijn talloze verzen over te vinden in de Bijbel. Zoals 1 Petrus 5 vers 7: ‘Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor U.’  Psalm 46:10 zegt: ‘Geef je gewonnen en weet dat ik God ben.’ En het welbekende vers in Matteüs 11:28-30: ‘Kom maar naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; van Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.’ 

En zo staat de Bijbel vol met verzen over de genade, de rust en vrede die God geeft en dat we onze zorgen in Zijn handen mogen leggen.

Maar, zo staat er in Jacobus 2:17 geschreven: ‘Zo is geloof alleen, als het geen werken heeft, dood.’  In Marcus 11:23 staat: ‘Voorwaar, Ik zeg u, wie tot deze berg zou zeggen, hef u op en werp u in de zee, en in zijn hart niet zo twijfelen, maar geloven, dat hetgeen hij zegt geschiedt, het hem zal geschieden.’ 

Dus, we mogen aan de ene kant alles aan God geven, stil zijn en erop vertrouwen dat Hij zal ingrijpen in onze situatie. Maar aan de andere kant geeft Jezus ons wel een opdracht. Hij zet ons óók aan het werk. Hoe zit dat? En hoe kan het dat we dit stuk zo vaak missen? Deze eigen verantwoordelijkheid, die wij blijkbaar hebben als christenen. 

Tot voor kort begreep ik dit ook niet. Sterker nog, ik vermeed voorgangers en sprekers die het hadden over proclameren en spreken tegen je berg (situatie) als de pest. Ik zag het als ‘werken’ en kon dat niet rijmen met genade. “Wanneer je weet dat Jezus je gered heeft en dat Hij Almachtig is, waarom moeten wij dan nog hele dagen spreken en proclameren?” dacht ik. Toen bleek dat we niet zo snel zwanger werden als verwacht (dit was onze ‘berg’), was geloof uitspreken alsnog het laatste waar ik aan dacht. Mijn gedachte was simpel: ‘wanneer het Gods wil is, zal Hij het wel doen.’ Ik had niet de indruk dat ik daar zelf zoveel invloed op kon uitoefenen. 

Wachten

En dus bleef ik passief in het wachten. Iedereen kent deze tekst wel uit Jesaja 40:31: ‘Maar wie de Here verwachten, putten nieuwe kracht, zij varen op met vleugelen als arenden; zij lopen, maar worden niet moede; zij wandelen, maar worden niet mat.‘ Maar wat betekent dat nou eigenlijk, wachten op de Here?  Als we naar de Bijbel kijken, zien we dat velen ons zijn voorgegaan in het wachten. Jozef wachtte 13 jaar. Abraham, de vader van het geloof, wachtte maar liefst 25 jaar op de vervulling van de belofte. En zélfs toen de belofte was vervuld met de komst van Izak, werd Abraham nóg een keer getest door God. In Jacobus 2:20-21 staat geschreven: ‘Was Abraham, onze vader, niet door werken gerechtvaardigd toen hij Izak, zijn zoon, op het altaar geofferd had? Ziet u hoe werken door zijn geloof verricht werden, en dat door de werken het geloof volmaakt is geworden? ‘

Ik ben ervan overtuigd dat het wachten waar de Bijbel over spreekt, geen passief wachten is. Stel je het volgende eens voor; een man is nog single en wil graag trouwen. In plaats van op zoek te gaan naar een vrouw, zit hij jarenlang op een stoel, beweegt niet en zegt: “Ik wacht op de Heer, Hij zal me een vrouw geven.” Wat een belachelijk beeld! Maar toch kunnen wij onbewust ook zo passief zijn terwijl we wachten. 

Neem de man die al 38 jaar ziek was en bij het water lag, wachtend op zijn doorbraak. Jezus vraagt aan hem: “Wil je gezond worden?” Wat een gekke vraag! Natuurlijk! Toch? Nu begrijp ik pas dat die vraag helemaal nog niet zo gek is. Gezond zijn is iets wat hij helemaal niet kende. Misschien was hij wel bang voor het onbekende? Misschien was hij comfortabel in zijn slachtofferrol? Nu mocht hij aan het water liggen en klagen, maar wanneer hij genezen is, zou er meer van hem verwacht worden. Als de man bevestigend antwoord, spreekt Jezus zeer duidelijk: “Sta op!”.

Wat God wil zien, is onze bereidheid om op te staan. Om niet passief af te wachten, niet in de slachtofferrol te blijven, maar terwijl we wachten ons geloof opbouwen naar nieuwe niveaus. Geloof is hét betaalmiddel van de hemel. Jezus reageert op geloof. Jezus ontmoet ons waar wij zijn in ons geloof. 

Grenzeloos vertrouwen

Toen ik juist datgene ging doen waarvan ik dacht dat het niet nodig was, mijn geloof aan het WERK zetten, gebeurde er iets bijzonders. Ik merkte dat hoe meer mijn geloof groeide door het spreken van het woord over mijn situatie en mijn lichaam; hoe meer ik kon ontvangen van zijn genade. Hoe meer rust en vrede ik kreeg over mijn situatie.

Ik was er zó zeker van dat God zou doen wat Hij in Zijn Woord belooft. Maar intussen was ik door het opbouwen van mijn geloof zo enthousiast over Hem, zo in Zijn rust en Aanwezigheid, dat mijn situatie steeds kleiner leek te worden. Zoveel zelfs, dat ik tegen de Heer zei: “Ik wil dat deze (zwangerschaps)test positief is, maar als het niet zo is, dan is dat ook niet erg. Ik blijf U gewoon dienen en bouwen aan Uw Koninkrijk.” En dat was écht genoeg. Laat dat precies het moment zijn waarop ik voor het eerst in vier jaar tijd een positieve zwangerschapstest in handen had. 

Dit grenzeloze vertrouwen in God, die overgave, ik geloof dat Hij ons daar allemaal wil hebben. Zoals Abraham, onze vader in het geloof, die zelfs bereid was om zijn (langverwachte) zoon te offeren. Tijdens het wachten hebben we de kans om ons geloof aan het werk te zetten en te groeien in geloof, zodat ook wij radicaal leren om op Hem te vertrouwen, in alles. Zelfs in het wachten.